روحیه‌ ظریف و کنجکاوی عمیق با دوران رشد در دامن شهری مملو از آثار و ابنیه و چشم‌اندازهای طبیعی منحصر به فرد همراه شد.از طاق بستان و تالاب هشیلان گرفته تا معبد آناهیتا و کامبادن، از گوردخمه تا هجیر و آتشکده چارقاپی وجب به وجب آن خاک برایش کشفی تازه بود، پر از حضور تنانه آثار و ابنیه، پر از سوال، پر از افسانه.همین شنیدن افسانه‌ها و قصه‌های بومی و اصرار برکشف رمزها بود که در آینده سبب شد تا خط میخی را بیاموزد.چنان‌که خود می‌گوید نزد پیرمرد یهودی که کتاب‌هایش را سخاوتمندانه در اختیارش می‌گذاشت.ثبت تمام شگفتی‌های اطرافش در قالب نقاشی از هشت سالگی و با تشویق عمویش آغاز شد.آنچه در آثار او می‌بینیم پیش از آنکه اصرار بر احیای سنت و تاریخ ایران باشد، دلبستگی کسی است که در محیطی مملو از تاریخ و رایحه‌ قدیم خودآموخته شد.رفته‌رفته شهر زیر قلمش کهنه می‌شد.اوایل دهه سی بود که به تهران مهاجرت کرد.او به شکل حرفه‌ای متوجه مصورسازی‌های قاجاری بود و از همین راه هم کسب روزی می‌کرد.فروش این آثار او را با اجتماع کوچک یهودیان نزدیک کرد.اما همان زمان هم کنجکاو رنگ و نقش و توسعه‌ حرفه‌ نقاشی بود.دهه سی دهه توسعه آموخته‌هایش بود.آنچه از قصه‌های مردم کرمانشاه در جانش نقش بسته بود همراه تصاویر مضبوط از خط میخی که در خاطره‌اش بود به سمت مطالعه در خط میخی متمایلش ساخت‌، نزد پیرمردی یهودی که با انگلیسی‌ها حشر و نشر داشت.حوالی سال‌های 1334بود که در حکایتِ رنگ دقیق شد و چنان که طبع کنجکاوش و محدودیت‌های زمانه‌اش ایجاب می‌کرد، در امر تفحص مثل همیشه تنها بود.او تفحص در رنگ را نه تنها به عنوان یکی از عناصر ساختاری نقاشی بلکه به عنوان ماده‌ای شیمیایی همراه شیوه ساخت و کیفیت و میزان مواد متشکله آن ادامه داد.به هنرستان کمال‌الملک نزد حسین بهزاد رفت و پس از مدت اندکی حسین بهزاد که توانایی او را در کار نقاشی می‌ستود، به او خاطرنشان کرد که دیگر چندان کلاس‌هایش برای آموختن به او مفید به فایده نخواهد بود و باید شیوه خود را در پیش گیرد و این راه دشوار، خالی از بضاعت خواهد بود.نصیحتی که در زندگی پر فراز و نشیب او بیشتر شکل پیشگویی پیدا کرد.در آن دوران هنرستان کمال‌الملک جمعیتی متراکم از اساتید هنر ایران را در دل خود جای داده بود.تجویدی، زاویه و اساتیدی از این دست از زمره اساتید آن دوره هنرستان کمال‌الملک اند.